ล้วนหนีไม่พ้นความอจีรัง
อาจารย์เอเชียเล่าให้ฟังในชั้นเรียนวิวัฒนาการว่า
เมื่อเทียบเวลาตั้งแต่กำเนิดโลกจนถึงปัจจุบันยาวเท่ากับแขนคนหนึ่งข้าง โดยจุดเริ่มต้นอยู่ที่หัวไหล่
ตั้งแต่มนุษย์เกิดจนถึงปัจจุบัน มีความยาวเพียงขี้เล็บที่อยู่ปลายสุดของนิ้วมือเท่านั้น
แล้วถ้าลองเปลี่ยนสเกลเป็นตั้งแต่ Big Bang จนถึงตอนนี้ล่ะ?
ยุคสมัยของมนุษย์จะมีความสำคัญ และยิ่งใหญ่พอที่จะมองเห็นได้บนมาตรวัดเวลานี้รึเปล่า?
และด้วยความจริงที่ว่า อย่าว่าแต่เทหวัตถุทั่วไปอย่างดาวหาง ดาวเคราะห์ หรือดาวฤกษที่ต่างรู้ดีว่ามีวันเกิดดับเลย
แม้แต่หลุมดำ หรือจักรวาลเองก็จะถึงคราวดับไปในสักวัน
...
ก็เห็นแต่มนุษย์ ที่ไม่ค่อยจะยอมรับความอจีรังกันเท่าไหร่นัก
มนุษย์ส่วนใหญ่กินอาหารเข้าไปโดยไม่เคยรับรู้ว่า
แท้จริงแล้ว อาหารตรงหน้าก็กำลังเน่าสลายไปอย่างช้าๆ
เฉกเช่นเดียวกับผู้กิน...ไม่มีผิดเพี้ยน
หรือบางคนที่ "กลัว" ความอจีรัง
ก็ได้ใช้ทุกสิ่งเข้าแลกเพื่อให้ได้มาซึ่งความเชื่อที่ว่าจะหยุดยั้งความอจีรังนั้นเอาไว้
ตั้งแต่มัมมี่จนถึงการโคลนนิ่ง ล้วนเป็นนวัตกรรมที่เกิดขึ้นมาเพื่อความกลัวอจีรังของเรา
รวมไปถึงการต่อสู้เพื่อให้ได้มาซึ่งความงาม ซึ่งก็เปลี่ยนนิยามและภาพลักษณ์ไปตามยุคสมัย
...
แต่มนุษย์ก็ยังมิวาย...ใช้ความโลภและทุนนิยมที่มีเป็นทุนเดิม
สบช่องใช้อจีรังมาเป็นโอกาสในการหาเงินเข้าสู่กระเป๋าตัวเอง
ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ดอกซากุระเบ่งบานไล่เรียงกันไปในประเทศญี่ปุ่น
บรรยากาศเก่าๆ ของเมืองลี่เจียงและอัมพวาที่ต้องเร่งอนุรักษ์ไว้เพื่อนักท่องเที่ยว
การป้องกันเมืองสำหรับคู่รักอย่างเวนิส ไม่ให้จมน้ำไปเสียก่อน
ก็เป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัดๆ สำหรับโอกาสที่อจีรังมีให้มนุษย์มาใช้หากิน
...
ก็ได้แต่ปลงแบบเงียบๆ ไปกับความคิดของมนุษย์ส่วนใหญ่ที่ถูกทุนนิยมครอบเสียจนมองโลกบิดเบี้ยวไปได้ถึงเพียงนี้ ไม่เพียงแต่ไม่ยอมรับความอจีรังไปตรงๆ แต่กับใช้ช่องที่ยังมีคนหลงผิดคิดว่าอจีรังนั้นหยุดยั้งหรือหลีกเลี่ยงได้ จนมีรายได้สะพัดทั่วโลกกว่า 11 ล้านล้านบาท
ยังไม่เพียงแค่นั้น...สิ่งแวดล้อมและทรัพยากรมากมายเองก็ถูกใช้ไปในการนี้
น่าขำ...ที่สิ่งมีชีวิตอื่นๆ ต้องล้มหายตายจาก หรือได้รับความเดือดร้อนทั้งทางตรงและทางอ้อม จากสิ่งที่หยุดยั้งไม่ได้ หรืออันที่จริงแล้ว...เกือบจะเป็นความว่างเปล่า และไร้ความหมายเสียด้วยซ้ำ
...
อจีรัง คือโอกาส
หาใช่โอกาสในการสร้างไอเดียทางธุรกิจใหม่ๆ อันจะนำมาซึ่งความหายนะและล่มสลายของระบบนิเวศของทั้งโลกโดยภาพรวม
แต่เป็นโอกาสสำคัญในการระลึกถึงความอจีรังของชีวิต ยอมรับ...และเผชิญกับมันอย่างสงบ เมื่อถึงเวลาอันสมควร ซึ่งจะต้องมาถึงในสักวัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น