งานการที่ไม่เท่

“งานการที่ไม่เท่” คำคำนี้วนเวียนอยู่ในหัวมาสักพักแล้ว ตั้งแต่ที่เราได้ยินน้องคนหนึ่งพูดกับเพื่อนคนหนึ่งว่า

“เท่จัง”

นอกจากนี้เรายังได้ยินมันหลายต่อหลายครั้ง ทั้งจากที่เราชื่นชมคนอื่นทั้งต่อหน้าและในใจ และจากที่คนอื่น ๆ พูดถึงกันและกัน

เราไม่เคยคิดแบบนั้นกับงานที่ตัวเองกำลังทำอยู่เลย

หลายปีมานี้ เราได้พาตัวเองมาอยู่ท่ามกลางคนที่ทำงาน “เท่ๆ” มากมาย ตั้งแต่ story curator, product owner, consultant, project manager, influencer, photographer, experience designer, business owner, data scientist, data visualizer, programmer ฯลฯ ยังไม่นับรวมเหล่าผู้คนที่มีทักษะอันเป็นที่ต้องการของศตวรรษที่ 21 ที่เห็นได้จากตำแหน่งงานที่เปิดรับ ทั้งงานได้เงินและงานอาสา

เราไม่รู้สึกว่าความสามารถและทักษะที่เรามี จะมีที่ยืนในสังคม จะถูกมองว่าเป็นงานที่ “เท่” ได้เลย

งานของเราเกิดขึ้นภายในห้องขนาด 2x2 เมตร ในตำแหน่งที่เมื่อไปบอกใคร ก็จะบอกว่า “สอนพิเศษชีววิทยาฟูลไทม์” ซึ่งคงไม่มีใครมาบอกหรอกว่า “เท่จัง” มันคงเป็นอะไรที่ดูตลกและฝืน ๆ น่าดู

รู้แหละ คิดได้แหละว่ามันเป็นความอิจฉา เป็นความต้องการการยอมรับจากโลกภายนอก เป็นกิเลสที่สุมจิตวิญญาณให้ต่ำลงต่ำลง

รู้แหละว่ามันมีหนทาง มันคือการอยู่กับปัจุบันขณะ การรักตัวเองให้เป็น โอบกอด และเลิกโบยตีตัวเอง

รู้แหละว่างานทุกงาน เหมือนกับทุกดวงจิตวิญญาณบนโลก ต่างมี “ความเท่” ในแบบของมัน ในแบบที่ถ้าคนอื่นมองไม่เห็น อย่างน้อยที่สุดเจ้าตัวนั่นแหละที่มองเห็นมัน

แต่ความเข้าใจเหล่านี้ ไม่ได้เข้าไปในหัวใจของเราเท่าไหร่เลย

ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ และจะมีวันนั้นไหม

วันที่เรายอมรับคุณค่าและแสงสว่างในตัวเอง

ได้อย่างจริงใจ