คิดว่าแก๊ปคงไม่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้ (เพราะแก๊ปไม่รู้จัก Blog ของเรา...แป่ววว)
แต่ยังไงก็ยังอยากเขียนถึงแก๊ปอยู่ดี :-)
ไม่รู้จะจำได้รึเปล่าว่าเรามีความรู้สึกพิเศษๆ กับแก๊ป ซึ่งเราเองก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร
จะว่า "ความรัก" ก็ไม่กล้า...รู้สึกว่ามันยิ่งใหญ่เกินไป
เราแค่รู้สึกดีใจที่ได้เห็นแก๊ปสบายดีในทุกๆ เช้า
ติ่นเต้นเวลาได้อยู่ใกล้
และทุกข์ร้อนไปด้วยเวลาที่แก๊ปไม่สบายทั้งกายและใจ
ซึ่งเราเองก็มีให้กับเพื่อนทุกคนนะ
เพียงแต่สำหรับแก๊ป ก็จะได้รับไปในปริมาณ ความถี่ และคุณภาพที่มากกว่าคนอื่นเท่านั้นเอง
เรายังจำได้ดีถึงวันที่แก๊ปโทรมา แล้วบอกว่า "เราไม่ใช่สเป็ค"
ซึ่งเราเองก็ทำใจมาในระดับหนึ่ง แต่ลึกๆ ก็เต็มไปด้วยความคาดหวังในสิ่งตรงข้าม
เมื่อได้ฟังดังนั้นก็ได้ทำให้เราเข้าใจดีเลยล่ะ
ว่าเราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปรัก หรือมีความสัมพันธ์ "เกินเพื่อน" กับใคร
แน่นอนว่าหลังจากจบผดุงกิจกันไป เราก็มีความรู้สึกแบบนี้กับคนอีกสองสามคน
แต่ไม่มีอีกเลยที่เราจะพยายามบอก หรือสื่อสารให้รู้
ยอมรับว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะกลัวความผิดหวัง กลัวว่าบอกแล้วอะไรๆ จะเปลี่ยนแปลงไป
และก็ยอมรับ (อย่างจำยอม) ว่าเป็นเพื่อนสนิท เป็นรุ่นพี่อยู่แบบนี้ ก็โชคดีมากโขอยู่แล้ว
วันนี้ได้เจอแก๊ปอีก ก็ดีใจมากๆ ที่เห็นแก็ปยังร่าเริงและสบายดี
แถมยังน่ารักกว่าเดิมด้วยซ้ำ
และหนึ่งในเหตุผลที่สุดท้ายก็ชวนแก๊ปนั่งแท็กซี่กลับบ้านด้วยกัน
ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าอยากจะิิอยู่ใกล้แก๊ปให้ได้นานที่สุด
ถ้าขอพรได้สักหนึ่งข้อ คงไม่ขอให้เราเป็นอะไรมากไปกว่านี้ เพราะเป็นอย่างนี้มันก็ดีที่สุด สมบูรณแบบที่สุดเท่าที่ชีวิตนี้ของเราจะมีได้แล้ว
ขอแค่ชาติหน้า และชาติต่อๆ ไปได้เกิดมาเป็นเพื่อนกัน เรียนด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน เติบโตมาด้วยกัน ได้ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ก็พอใจแล้วล่ะ
สุดท้ายนี้ ขอบคุณมากที่ทำให้เราได้รู้จักกับความรู้สึกดีดีที่เรียกว่ารัก
แม้เราอาจจะไม่ได้มาครอบครอง แต่แค่ได้สัมผัสแบบเฉียดๆ
หรือแค่ได้เป็นสักขีพยานของความรักอันหวานชื่นของเพื่อนพ้องน้องพี่
ก็ไม่เสียดายชีวิตที่ได้เกิดมาแล้วล่ะ
Halley
22.31 น.
101/30 ลุมพินีเพลส เจริญกรุง-พระราม 3
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น