ขอบทะเลเงินยวง โผบินนางนวลหากลัวคลื่นลม กระหน่ำปีกกระพือบินไป หนทางกว้างไกลหาเคยจำผิด ทิศทาง
ด้วยความรู้สึกเดิมๆ ที่ไม่เหมือนเดิม
ด้วยการเป็นแห่งการไปเดิมๆ ที่ไม่เหมือนเดิม
ด้วยความมุ่งหมายตั้งใจเดิมๆ ที่ไม่เหมือนเดิม
ด้วยการไปส่งเพื่อน...คนเดิม ที่ไม่เหมือนเดิม
เป็นการเดินทางไกลระยะที่สองของเพื่อนสนิทฉันคนนี้
ที่แม้คณะผู้ติดตามที่ไปส่ง จะมีขนาดเล็กลงกว่าครั้งแรก
แต่ก็เล็กลงด้วยเพียงปริมาณ หาใช่คุณภาพไม่
ฉันซึ่งไปส่งเพื่อนคนนี้นเป็นครั้งที่สองแล้ว กลับไม่ได้พูดจาร่ำลาอย่างเป็นทางการเท่าไรนัก
หากแต่เป็นการสื่อสารด้วยอวจนภาษาแห่งความชื่นชมยินดี ปรารถนาดี และดีใจ
หลายครั้งที่ได้มองหน้ากัน สบตากัน
ฉันมองเห็นความสุขเปรอะเปื้อนอยู่บนใบหน้าเพื่อนฉัน
ฉันมองเห็นความตื่นเต้นระคนอยู่ในตัวเพื่อน และในตัวฉันเอง
ไม่ได้ไปซะหน่อย ตื่นเต้นทำไม - -"
ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าตื่นเต้น และดีใจที่ได้เห็นเพื่อนซึ่งได้เดินทางร่วมกันมาตลอด 4 ปีเต็ม
แม้จะไ่ม่ได้รู้จักมักจี่กันหรือได้คุยกันมากนักในช่วง 2 ปีแรก
แต่ 2 ปีให้หลังที่ผ่านมาก็ถือเป็น 2 ปีทอง และเพียงพอเป็นอย่างยิ่งที่ทำให้ฉันเปิดรับนักเดินทางผู้นี้เข้ามาเป็น "เพื่อนสนิท" ได้อย่างสนิทใจ
สามารถแผ่ปีกกว้างท้าลมแรง ทะยานขึ้นไปสู่ความฝันของตัวเองได้อย่างสวยงาม
ช่วงเวลาไม่กี่นาทีสุดท้ายก่อนที่จะเดินผ่านเข้าประตูด่านตรวจผู้โดยสารขาออก
ฉันก็ได้รับคำอวยพรสั้นๆ เกี่ยวกับทางที่ฉันเลือกเดิน และได้ให้เวลาส่วนหนึ่งไปกับมัน
แม้จะไม่ได้พูดขอบคุณไป ณ. ตอนนั้น แต่ก็อยากขอบคุณที่ทำให้ฉันได้กลับมาถามตัวเอง ได้กลับมาหา "ราก" ความคิดของตัวอีกครั้ง
...
โบกบินเทียมฟ้า ได้มองลับตาเจ้านั้นใฝ่หา วิถีทาง
ในระยะเวลาประมาณ 2 ปีล่าสุดของชีวิต
ฉันได้เห็น "นางนวล" มากมายหลายชีวิต
กล้าคิด กล้าฝัน กล้าแตกต่าง และกล้าลงมือทำ
จนเป็นนางนวลที่บินฉวัดเฉวียน ผาดโผน หวือหวา โดดเด่นไปกว่านางนวลอื่นๆ
นินนาท เรียนชีวะมาจนถึงปี 3 ก็ตัดสินใจลาออก และบินไปเรียนฟิสิกส์ตามความสนใจที่แท้จริง
ไผ่ อยากเป็นหมอ หลังจากจบปี 4 ก็บินไปเมืองจีน เพื่อศึกษาวิชาการแพทย์แผนจีน ซึ่งต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่...ต้องเริ่มจากเรียนภาษา และสอบเข้ามหาลัยใหม่อีกครั้ง
ปิ่น นุ้ก และอู๊ดด้า ก็ได้ไปทำแล็บที่เมืองนอกสมใจ หลังจากที่ได้ทุ่มเทเวลา แรงกาย แรงใจกับงานภาคปฏิบัติในสาขาชีววิทยามายาวนาน ทุ่มเท และตั้งใจจริง
ล้วนแล้วแต่เป็น "นางนวล" ที่ไม่ธรรมดา
ส่วน "ฉัน" เอง...
แม้จะยังไม่ได้ไปไหนในตอนนี้ หรือในเร็วๆ นี้
แม้จะได้แค่มาส่งคนนั้นทีคนนี้ที
ก็ดีใจ ที่ได้เป็นลมพยุงใต้ปีกนางนวล และเหล่ากัลยาณมิตรทั้งผอง
ให้สามารถบินขึ้นไปสูง และบินไปไกล...ตราบเท่าที่อยากจะไป
ตัวเองจะได้บินเมื่อไหร่นั้น...ตอนนี้ก็ยังตอบไม่ได้
แต่รู้แค่ว่า ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้ ก่อนที่จะได้ออกบิน...
ฉันตั้งใจ จะเอาเยี่ยงอย่างท้าทายยืนหยัด อย่างทรนง
27 มีนาคม 2552, 20.05 น.
101/30 ลุมพินีเพลส พระราม 3-เจริญกรุง
(บล็อกนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากการเดินทางของเพื่อนนักเดินทางผู้แสวงหาผู้ต้นพบทางเดินเฉพาะตน และ
ได้ใช้ชีวิตไปตามเส้นทางนั้น และเพลง "นางนวล" โดยวง "พลังเพลง")
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น