ขากลับ...จำได้ว่าเป็นขากลับ
อ้อ จำได้ว่านั่งรถตู้กันไปด้วย
คนผอมนั่งหน้าคนอ้วน
สักพักคนผอมก็ร้องไห้...
คนอ้วนเคยร้องไห้ต่อหน้าธารกำนัลมาแล้ว
และในหนึ่งหรือสองครั้ง...ก็มีคนเข้ามาโผกอด และถ่ายทอดพลังงานเมตตาและกรุณามาให้
ในช่วงเวลาที่เราเปราะบางถึงขนาดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
การกอดและพลังงานแบบนั้น...คนอ้วนต้องการมากที่สุดแล้ว
คนอ้วนจำได้ว่าคนผอมไม่เคยร้องไห้ อย่างมากก็แค่เสียงสั่นเครือบ้างเล็กน้อย
เมื่อคนผอมร้องไห้ให้คนอ้วนเห็น...ในฝัน
ไวเท่าเศษเสี้ยวของความคิด คนอ้วนโผเข้าไปโอบไหล่ และพูดปลอบใจ ให้กำลังใจ
รวมถึงเป็นพื้นที่ปลอดภัยสำหรับการบอกเล่าเรื่องราวอันเป็นที่มาที่ไปของหยดน้ำตา
คนอ้วนดีใจ ที่ได้มีโอกาสนี้
โอกาสในการปลอบเพื่อนคนอื่นๆ บ้าง
แม้แค่ในฝันก็ยังดี
แม้สาเหตุจะเป็นเพราะ "ทำกล้องดิจิตอลหาย" ก็ตามที - -"